Een hoeve in Limburg met een hectare grond dat werd gebruikt door en voor paarden. De opdracht was om de tuin en het terrein bij de boerderij te betrekken, voedsel te kunnen oogsten en een visitekaartje te worden.
Fase 1; het omvormen van de paardenwei tot een eetbare achtertuin waar je doorheen kan wandelen en fruit kunt plukken. Het terrein van een hectare groot stond vol hekken t.b.v de paarden waardoor het uitzicht gedomineerd werd door de houten palen en de twee lelijke schuren aan weerszijde. Het weghalen van alle palen maakt dat omringende het landschap weer zichtbaar werd. (De paarden staan nu bij de buren in de wei). Aan de zijkanten van het terrein, tegen de schuren, zijn stroken inheemse en eetbare struiken en fruitbomen geplant zodat de schuren minder zichtbaar zijn en in de toekomst helemaal niet meer te zien zijn en je wordt omsloten door eetbaar groen. De aanwezige fruitbomen zijn blijven staan. De oude paardenbakken en weides zijn ingezaaid met een bloemrijk grasmengsel waar paden doorheen worden gemaaid. 
Fase 2; Rondom de te verbouwen boerderij is een tuin ontworpen. Strakke en ‘sjieke’ lijnvoering met weelderige en deels eetbare beplanting. Eetbare beplanting voor mens maar ook voor de insecten. Uitdaging waren de vele hoogteverschillen die behoorlijk opliepen. Het was een kunst om de tuin zo te ontwerpen dat die een fijne verblijffunctie krijgt, dit was in de huidige situatie niet het geval.
